Over de grens.

Er zijn twee jarigen in de groep vandaag: Onno en Marianne, de reisleidster. Feest lijkt een beetje vreemd na gisteren. Maar Olga heeft tegen ons gezegd dat Bas zou willen dat wij onze reis met plezier beleven. Het is in elk geval goed om naar een andere omgeving te gaan.

In de hoop dat we de ergste buien en overstromingen voor blijven vertrekken we op tijd.
Montenegro is een ruw bergachtig land met een prachtige natuur. Voor verwende toeristen is het nog geen geschikte bestemming: dorpen zijn nog wat grauw, steden verstopt door verkeer. Langs de wegen liggen bergen bouwafval en half afgebouwde betonnen kolossen staan doelloos op de mooiste plekjes. Ontelbare reclameborden ontsieren het zicht op de kust. Daar moet je dus een beetje doorheen kijken.

De korte rit naar de grens over de snelweg E 762 was heel mooi en ook een beetje spannend, doordat de weg nauwelijks breed genoeg is voor twee auto's. Hier rijd je als een echte vent als je nergens voor opzij gaat...

Al gauw barstte er weer een onweer los. We stelden ons netjes op in de rij voor de grens. Het vraagt wat geduld maar de douanebeambten waren heel vriendelijk.
Het routeboek en de kaart brachten ons waar de Tomtom geen weg meer vond.
Op de camping van familie Wesselink werden we gastvrij ontvangen. Omdat het mooie grasveld onder water stond kregen we allemaal een plekje op de parkeerplaats.
Deze familie heeft hier veel goed gedaan in de negentiger jaren toen de armoede onvoorstelbaar was. Ook nu zetten ze zich nog in voor allerlei plaatselijke projecten, zoals kraamzorg, bejaardenzorg en brood voor bergbewoners in de winter.

's Avonds was er een welkomstdiner met lokale specialiteiten. Dit heeft ons allemaal veel goed gedaan. We kijken uit naar een interessant verblijf in Albanië.